I
Unha fermosa dama
camiñaba polo
mar.
Cun leve son
a súa voz oín
resoar.
Tiña una mirada
que me fixo
imaxinar
o que se debe sentir
polo ceo camiñar.
Desde ese
instante
non logro
recordar
se este é o
momento
de con ela xogar.
Cando noto o seu
cabelo
coñezo o que é gozar.
Ao tocala na
noite
non sinto os días
pasar.
Todos son doces
anos
ao seu lado
estar.
Pero o día que chegaron
sentín o que é
odiar.
O sangue do seu
pescozo
vin derramar,
iso foi por non
deixarse
por eles violar.
Intentei evitalo
pero
seus golpes fixéronme
parar,
pero coa miña
vida
non conseguiron
rematar.
Espertei nas
sombras,
as lapas estábanme
a abrasar.
Xurei que todo
iso
ía a vingar.
II
Adestreime para poder
con eles rematar,
foron longos anos
sen poder
descansar.
Despois busquei un home
que me puidéra ensinar.
Grazas a e al miña
vinganza
puido comezar.
Empecei atopando
quen a lográron asasinar.
Cando as súas
vidas
estaban por rematar
comprenderon o
seu erro
e comezaron a
chorar,
pero o que
fixeron
non se podía perdoar.
Os rumores xurdiron;
non se paraba de
falar
dunha revolución
a punto de
estoupar.
A xente axudoume
sen se decatar,
xa que grazas a
eles
podíame camuflar,
e coa vinganza
poder continuar.
A fin da aguia
vermella
estaba por
chegar.
Logo outro e
outro e outro máis
que acabei por
asasinar.
Un nome, o meu
nome,
medraba ao
resoar.
A xente levantouse,
e comezou a loitar.
Vencemos moitas
batallas,
comezamos a gañar,
os nosos inimigos
estábanse a
retirar.
Pero ao non poder
máis,
axuda comezoulles
a chegar.
Deron a volta á parede
para poder gañar
e a miña xente
comezou a minguar.
Poucos meses
despois
decidiron
abandonar,
mentres as filas
dos meus
comezaban a desexar
que non tiveran
un mal rematar.
Pronto só quedei eu
na miña loita
particular.
Quería a nosa
liberdade
para como tal podela usar,
así para lles dar valor
o mellor golpe
quixen dar.
III
O seu alto
xeneral
empezou a falar,
coas súas
palabras
a xente comezouno a adorar
simplemente con oír
unhas sons
escapar
dos seus beizos
que eu ía arranxar.
Sen se notar a
xente
comeceina a apartar
cara o meu
destino
poder chegar.
Estaba cheo deles
pero non pensei
parar
era unha rúa sen saída
a punto de rematar.
Comecei a correr
cara el ,
iso fíxome
destacar,
e as súas olladas
sobre min quixéronse
pousar,
pero xa todo daba
igual
xa que o meu aceiro
puido acougar.
Espertei nun
lugar escuro
no que me esperába encontrar.
Pouco despois a empurróns
decidíronme
sacar.
Dirixíronme a
unha praza
na que me estában a agardar.
Xa no centro da
praza
un látego comezaron a usar,
pero non
conseguiron
facerme berrar,
logo cunha medía
lúa
a miña pel comezou a estalar.
Ás persoas gustáballes
ver a miña pel
pinchar,
pero a pesar de
todo
seguín sen
protestar.
Ao levantar a
cara
puidéronme
contemplar,
o seu rostro
comezou a cambiar
e a algún deles
podíanse velos chorar
xa que miña vida
lles quíxen dar
e por eles loitar
para que puidéranse
contra os outros levantar.
Pediron o meu perdón
e o señor deuse a
mostrar
co seu duro
rostro
para comigo falar.
Cun hacha na man
faloume sen
respirar:
-“Ata os que pretendías
salvar,
déronche as
costas.
Pero segues a
loitar.
Resistes. Por que?”
-“Porque ninguén
máis o fará!”
O silencio reinou
ata que
a hacha comezou a
baixar.
A xente alzouse,
púxose a loitar,
unha revolución
fixen estoupar.
Cando a alma do
meu corpo
se comezou a
separar
sabía que a
liberdade estaba
a punto de
chegar.
E cun sorriso
despedinme
porque miña raíña
veume a buscar.
